روزهای جانبازی

رمضانعلی کاوسی/ نیاز به دردِدل کردن، یک نیاز طبیعی انسان است. به خصوص وقتی دلتنگ می شویم دنبال سنگ صبوری می گردیم تا با حرف زدن کمی خودمان را سبک کنیم. «شما که غریبه نیستی!»، «از خدا که پنهون نیست از تو چه پنهون!» «بین خودمون بمونه!» گاهی با گفتن همین جملات ساده به خودمان اجازه می دهیم دربارۀ هر موضوعی و پیش هر کسی، هرچه خواستیم بگوییم. اغلب ما با همین دردِدل کردن ساده، فراموش می کنیم که بعضی از صحبت ها نباید از چاردیواری اتاقمان بیرون برود. معمولاً وقتی صحبت هایمان گل کرد، بی آنکه متوجه عواقب گفته هایمان باشیم وارد زندگی دیگران می شویم و راز اشخاص را فاش می کنیم، غافلیم که «حفظ راز حق الناس» است. ائمۀ معصومین (ع) معتقدند حفظ آبروی مؤمن از حرمت کعبه بالاتر است. واقعاً چرا عده ای از فاش کردن راز دیگران لذت می برند؟برخی از روانشناسان معتقدند پرحرفی، خودنمایی و دشمنی از عوامل افشای راز دیگران است. اگر دقت کنید متوجه خواهید شد که بعضی ها اصرار دارند به دیگران بفهمانند که افراد مهمی هستند. این افراد دچار عقدۀ حقارتند و برای کتمان حقارت شخصیت خویش، راز مردم را افشا می کنند. معمولاً این افرادِ حرّاف و مغرور، دیگران را تحقیر می کنند. آنها وانمود می کنند علامۀ دهرند و در جریان همۀ امور هستند.ما همانطور که از فاش شدن اسرار زندگی خود می ترسیم باید از افشای راز مردم نیز بترسیم. گاهی یک لحظه ساده انگاری، دهن لقی، بی ملاحظگی و رازدار نبودن، باعث می شود صدمات جبران ناپذیری از جانب ما متوجه دیگران شود. باید همیشه دقت کنیم کلماتی که از دهانمان خارج می شود راست است یا دروغ؟ من دارم چه اطلاعاتی را به مخاطبم منتقل می کنم و پیامدهای منفی سخنم چیست؟یکی از راهکارهای رازدار بودن این است که در مراودا روزهای جانبازی...